آشنایی با سبزیجات چوچاق

شجاع با نام علمی (Eryngium caeruleum) از خانواده (Apiaceae) گیاهی است چند ساله که اغلب به رنگ آبی در شمال ایران در دشتهای رامسر تا گلوغه و ارتفاعات البرز مرکزی و شمال شیوع دارد. دامنه های کوه. این گیاه در جوانی دارای برگ های نرم و صاف است. گیاه چوچاق در زمان بلوغ دارای خارهایی است که با وجود اینکه پنج شاخه دارد، شش غلاف نامیده می شود. دارای برگ های بزرگ با بریدگی های عمیق است. تمام قسمت های گیاه از جمله گل های آن خاردار هستند. برگ های چوچاق در زمان بلوغ قهوه ای و شکری است، بوی جزیره ای دارد و در برخی از گونه های بیابانی خود تا عمق دو متری در زمین فرو می رود. این گیاه در بهار مانند درختچه رشد می کند و دارای برگ های تیز است. با گذشت زمان، برگ ها شروع به ضخیم شدن می کنند و شبیه برگ های اسفناج می شوند. وقتی هوا سرد می شود به درختچه ای با گل های بنفش و آبی تبدیل می شود.

کاربردهای آشپزی چوچاق: در مازندران و گیلان از برگ های جوان چوچاق برای طبخ و طعم دادن به بسیاری از غذاهای محلی استفاده می شود. از موارد مصرف آن می توان به ترشیجات اشاره کرد. از ریشه این گیاه به عنوان قندان استفاده می شود. همچنین ریشه آب پز یا بو داده به عنوان سبزی استفاده می شود و به دلیل هضم آسان بسیار مناسب است. شاخه های جوان این گیاه را می توان جایگزین مناسبی برای مارچوبه دانست.

چوچاق به عنوان علف هرز: این گیاه در کشورهای آلمان، اسپانیا، فرانسه، یونان، برخی از مناطق ترکیه و نواحی دشتی و شمالی ایران به عنوان علف هرز گزارش شده است که به محصولات زمستانه و صیفی جات خسارت جدی وارد می کند. برداشت در حال حاضر این گیاه به صورت خودرو در رویشگاه های طبیعی می روید و در کانال های آبیاری و باغات و برخی مزارع علف هرز به شمار می رود.